srebrenica

günlerden 10 temmuz, sene 1995

15 sene öncesi

o zamanlar böyle yardım gemileri filan yok

haber almak bu kadar kolay değil

ben 20lerimin başında

çoktan baba tarafından akrabalar istanbul'a gelmeye başlamış Bosna'dan

daha aileler organize ediyor yardımları

"normal hayat diye bir şey bizim icin yok. cünkü, normal hayatta kadınlar eşlerini, oğullarının işten eve gelmelerini, oğullarının gelin getirmelerini, torunlarını bekler. ama bizim icin normal hayat oğullarmızın eşlerimizin cesetlerini tek parça halinda bulmaktır."

"yapılan bir soykırımdır; ancak sırbistan bundan sorumlu değildir"

"krivaya 95 operasyonu"

"Toprağı kazıyoruz, insanlarımızın cesetlerine ulaşabilmek için. Bunun ne büyük bir acı olduğunu bilemezsiniz. Binlerce aile sadece yakınlarının çürümüş bedenlerini görmek için bekliyorlar. 1 milyon'dan fazla insanimiz yerinden edildi, aileler dağıldı. Tüm bunlar bizim acılarımız. Destekçilerimiz ile daha da güçleniyoruz. Ben özellikle Türkiye'deki kardeşlerimizin gösterdiği duyarlılığa çok teşekkür ediyorum. Ülkenizde milyonlarca Boşnak yaşıyor, Türkiye bizim ikinci evimiz gibi. Srebrenica'yı sürekli hatırlamak gerektiğini düşünüyorum ki yeni Srebrenica'lar bir daha yaşanmasın. Herkesin bunun için yapabileceği bir şey olduğuna inanıyorum. Srebrenica'yı yaşatmanın en güzel yollarından biri de kentinizin işlek cadde veya meydanlarından birine Srebrenica ismini vermekle mümkün olabilir yada bir anıt yapılabilir. Bu tür semboller ölümsüzdür ve unutulmamayı sağlarlar."

Biraz okuyunuz yarın, paranıza kıyıp 3-5 kitap alınız, eski dergileri gözden geçiriniz

Din savaşlarının, etnik savaşların faydasını bir kez daha hatırlayınız

Askerler çocukları küçük kurşunla öldürürler değil mi?