Benim bir bedenim var

Herkes gibi
ona iyi ya da kötü davranmam tamamen kendi seçimlerime bağlı
onunla ne yapacağıma ben karar veriyorum
sevişebilirim, koşabilirim, şişmanlayabilirim, dövme yaptırabilirim, çıplak bırakabilirim, çarşafa sokabilirim
doğru ya da yanlış her şeyi ile bana emanet bu beden
çok küçükken hamile kaldım ben
sevdiğim bir adamla evlenmiştim
ama alkolik olduğunu geç öğrenmiştim
daha yolun başındaydım
ne evliliğime güvenim vardı ne de geleceğime
nerede ise son mümkün güne kadar bekledikten sonra karar verebilmiştim aldırmaya bebeği
sene 1994

sonra sene 2006/2007 olmalı
bir daha hamile kaldım
daha çok tazeydi her şey
olduğunu bile söyleyemezdim
tek başıma gittim aldırdım

ben hep zannederdim ki benim bir sürü çocuğum olacak
çok sevdiğim bir kocam olacak
hep mutlu olacağım
yaşam başka başka yollara sürükledi
yine mutlu oldum, yine güzel şeyler oldu
sadece çocukluk hayalim olmadı.

Benim bir bedenim var ve içinde yeşerebilecek bir canı istersem bir hapla öldürebilirim, istersem son dakika da kürtajla aldırabilirim, istersem doğurabilirim.  Nasıl doğuracağıma da ben karar veririm.  Bedensel acıya toleransım yüksek sayılır artık, doktorların verdiği binde bir şansı kullanıp hamile de kalabilirim, korkup kaçabilirim de.
Benim bir bedenim var, benim bir aklım var, benim özgür iradem var.
Devlet ya da herhangi bir allahın kulu bana karışma hakkına sahip değil.
Devletim devlet olup, bana gül bahçeleri sunsa idi, 1994de korkmazdım ben. ya da 2006/2007de, ya da 2001de, ya da 2003te.  Hele bugün daha da korkarım ben bir çocuk için karar vermeye, 66 ayda okula alınan çocuklar, yasaklarla ve hurafelerle beklenen bir gelecek var önümde.  Kendim yaşamaya korkarken, başka bir can için nasıl sorumluluk alayım.

60 aylık başladım ben okula, daha gelişmemiş kaslarla yazmanın nasıl azap olduğunu ben bilirim, kendinden büyüklerle başetmek için nasıl sertleşildiğini ben bilirim.

Benim bir bedenim var.
Sadece benim.