en son ne zaman özenip hazırlandığımı hatırlamıyorum, en son ne zaman bir şeylerin boğazıma takıldığının aksine.
hastalıklı sayılabilecek sevgileri net hatırlıyorum, masum bir sevişmenin aksine
yazarken aklıma evde dans ettiğimiz günler geldi, ya da bir filmde adam sevgilisini öperken kıskandım diye mırıldığımda öpüldüğüm, en son ne zaman öpüştüğümü hatırlamamanın aksine
aynı kalan tek şey kucağıma yatan kafa
o halde konuşmak
bu hala taze, eskimemiş

yaş ilerledikçe tarihlerde de bir karışma var
her şeyi sanki daha geçenlerde yaşamışım gibi
oysa 1-2 aya hayat sığmaz değil mi?
40 sene uzun zaman...

korkmadan ulan nasıl sıçtım dediğim arkadaşım var benim
bugun tekrar tadını aldığım
panikten çıktığımda, bana sarılıp benimle rahatlayan ortağım var benim
hayattaki en büyük zenginliklerimden
bugun her şeyi tamamlayıp aynada kendimi uzundur ilk defa beğendiğim anda sıçtım
belki sıçmadım, belki bir beladan yırttım, belki polyannayım... adam sende, benim işte
şirkette allahım işte buymuş deyip arkamdan sarılan anne gibi kadın
şirkette arkamdan ıslık çalan 2 adam
mutlu olmak için sebep çok, eğer maksat kendini iyi hissetmek ise

her olan bitende iyilere sarılıp ayakta kalabilmek ise asıl olan, başardım bugün diyebilirim
zamana direnmek ise, acil çözüm ise, günü kurtarmak ise yine başardım diyebilirim bugüne
şu an sessizlik içinde oturup, gözümden çıkmak için fırsat kollayanları geri gönderebilmekse yine başardım denebilir bugün için

kafanın yapayalnız kalması da kötüdür, nedir ki başarmak?
sadece ulaşmanın garanti olduğu şeyleri isteyip, gerisine cüret etmemek mi? yoksa içinden geldiği gibi arzulayıp, becerememeyi de göze almak mı?  yoksa sıçıp, sessizce bu satırları yazabilmek mi?
eskiden bardaklarım filan varken, böyle günlerde kırardım o bardakları
her şangırtı biraz daha sakinletirdi

daldan dala ama seneler sonra nescafe içiyorum şu an ve gariptir inanılmaz lezzetli geliyor
okul kırdığımız günlerde konyalıda aldığım tat bu
daha da saçmalamadan susmak mı yoksa başarı?