Böyle böyle..

Nerede ise yapılacak her şeyi bitirdim...
Eski işyerinden parayı bekliyorum hala, aklımı o kurcalıyor vık vık.
11 ay her kuruşu gününden önce ödediler de, bu sefer neden bu gecikme almadı aklım.

Ve bugün final temizlik günü iken elektrik süpürgesi bozuldu en şahanesinden. Servise gitti, bekliyoruz. 2 kedili bir evde elektrik süpürgesiz kalmanın manasını ancak çeken bilir, hele kedilerden biri uzun ve beyaz tüylü ise.

Gelen kadınları sevdim, terbiyeli, temiz, becerikli kadınlar.
Hangi bezle nereyi sildiklerini anlattılar ve siz silerken de bezleri karıştırmayın diye tembihte bulununca kadınları bağrıma basasım geldi. Kulakları çınlasın, Aynurum'dan beri böylesine rastlamamıştım.

Dolapların hepsi düzeltildi, mutfak ve büfe komple yıkandı, yerleştirildi. Kütüphanede ayıklamalar yapıldı. Göze fazla gelen ne varsa atıldı, kadınlar abla evin yarısı gitmiş dediler :)
Evet gitti, artık her şey son derece yalın, dolaplar hafif. Sadece ihtiyacımız olanlar var. Kadınlar ben yokken sabah 9da girip akşam 8 de çıkıyorlarmış, evin yeni hali ile 6da çıkabilecekler. Pek sevindiler :)

Yapacak 2 büyük işim kaldı, biri pasaport, diğeri altunizade'den son eşyaları almak. Ayağım, elim gitmiyor gerçi. Hazır günlerdir zırlamamışken, kapıdan girip ağlamayı hiçççç gözüm kesmiyor.

Evim demeye başladım yine, kabulleniyorum her şeyi. Evin dağılmaması da güzel geldi, eskiden dikkat etmezdi hiç. Sanırım 1,5 sene yalnızlık çözüyor çok şeyi. Arada gelip 8 ay burada yaşayıp sadece eşyalarımın bir yere atılmasını talep edenlerle farkım da sebep olmuş olabilir bu duruma :) Umarım böyle gider hep, unutulmaz.

Cumartesi güzelimle buluştum, anneyi görmeye cesaret edemedim daha. Telefonla konuştuk biraz, çok sevinmiş geri döndüğüme, çok özlemiş. Bende özledim gerçi. Çok kişinin sorunu vardır kayınvalide ile, bense hep çok şanslı oldum bu konuda. Her ikisi de doğurmuşçasına sevdiler, her koşulda yanımda oldular, destek oldular. Hele güzelim, hep kardeş oldu; nasıl abla demeye başladı ise hep abla gördü, hep gerçek kardeş oldu. Olmadığı zaman eksiklikmiş gerçekten.

Önümüzdeki hafta teyze, kardeş, anne, yarı kardeş eskisi gibi içmeye çıkacağız. 3 farklı yaş grubu, beraber nasıl bu kadar güzel eğlenir, anlaması zor. Buraya dönmenin en güzel yanı onlara yakın olmak, onlarla gülmek.

Daha annem var sırada, ona nasıl anlatmak lazım bilmiyorum. Yavaş yavaş Altunizade'den ayrılabileceğim sinyallerini veriyorum. Çok hoşnut değil, görüyorum. Umarım benim seçimim olduğunu farz edip bana saldırmaz :) Hala ergenmişim gibi bazı şeyleri onu üzmek için yaptığımı düşünebiliyor.

Önümüzdeki hafta küçük odamdaki kolilerin atma tarihi geliyormuş, odanın nerede ise yarısını kaplayan koliler gittiğinde, aklıma takılan tek şey badana olacak :)
Tam çok şükür tamircilerle işim bitti derken, balkonların giderleri sorun çıkardı, kesinlikle önümüzdeki haftadan önce bir tamirci daha göremem, tamirci görebilirim ama poposunu görmeyi midem kaldırmayacak. Kıllı popo limitim sonuna dek doldu çok şükür.
Temizlik bitmek üzere, her yeri mis gibi sabun kokusu sardı.

Balkona masa çıkardım, sandalyeleri yaklaşık 1 saat çamaşır suları ile ovmam gerekti. Beyaz oldular mı derseniz, eh işte diyebilirm ancak. Bir kaç tur daha geçmek lazım bence. Kurumuş çiçeklerimi attım, bir de hava az bir şey serinlese. Eskiden severdim akşamları balkonda bir şeyler içmeyi. Belki yine başlarım.

Yarın artık dinlenme günüm. Havuz ve spor... Günler sonra yine hazırlayacağım çantamı. Hayat yavaş yavaş normale dönecek.

Sahi normal ne idi?