Balkondan nöbet tutan askerlere baktım uzun uzun. Rüzgarı hissettim. Özlemişim.
Şimdi fark ettim sabah beri bir şey yemediğimi, yemek pişirirken kokudan doyuyor gerçekten insan.
Bir daha tekerrür etmeyeceklere ağlamanın yersizliğini bilmek işe yaramıyor, ama buz her derde deva.
Uyumak lazım biraz, ama gözlerim kapanmıyor.
Biliyor musun az evvel ben de benzer şeyleri yazmayı düşündüm.. Ne iyiydi klimasızlık ve esinti ve pike kullanabilmek...
ReplyDeleteE.