üzülmek

bazı şeylerin ters gittigini bilir insan
uzakta da olsa, uzaktan da seyretse bilirsin, bir şeyler eksik, bir şeyler yanlış
ama kulak duymadıkça, yokmuş gibi yaparsın
öncelikli üzülme sıranda olmaz
ama dün akşam, saatler süren konusmalarda, sabah devam eden uzun yürüyüşte, belki bilmesem güne cok daha mutlu baslayacagım detaylarla gördüm tüm o ters gidenleri.
eskiden saatler süren yeşilköy yeşilyurt turlarında konusurduk dertleri, bu sefer mekan boğazdı, o senelere göre altımızda daha iyi arabalar, daha çok para, canımızın istediğini alma yapma imkanı kısaca hayal ettiğimiz her sey fazlası ile elimizde iken, daha çaresiz dertler, daha çok elimizi kolumuzu bağlayan koşullar.  Daha şık bir sahnede, daha komplike bir oyun.

en kötüsü, karşıdakinin tüm olanların kendi yuzunden olduğunu bilmesi, en azından sorumlulugun %80inin kendisinde oldugunu bilmesi
mantıkla yapılan secimlerin de bir süre sonra elde patladıgını bilmek, ne duyguya ne mantığa güvenebilmek, ideal karışımlarının da işe yaramadığını bilmek...

peki hayata nasıl devam etmek lazım? her yol aynı kapıya mı çıkıyor? eğer öyle ise yaşamanın anlamı ne?
her şey rayına oturdugunda mutluluk elden kaçmak zorunda mı?

bugune cok fazla soru ile başladım.. yorucu, üzücü