Bir tek annem/babam olsun bana bir şey olmaz

Annem yaklaşık 66 yaşında. Geçenlerde bir şey konuşuyorduk, ağladı arada annemi özledim diye.

Düşündüm de aslında bende özledim annemi. Sağlıklı olduğu zamanı, konuşabileceğimi bildiğim zamanı. Hatta hiç istememiş olsam da yardım edeceğini bildiğim zamanı.

Hatırlıyorum beraber birer sigara yakıp, cam önünde kahve içtikleri zamanı. Sorun varsa sessizce konuşurlardı. Sonra oturma odasındaki divanda uyurdu biraz annem, dinlenirdi orada.

Ben derdimi anlatamam oysa ona hiç. Uyuyamam da orada. Eskiden yazlıkta huzur bulurdum, uyuyabilirdim orada. Şimdi ise ne gidesim var oraya, ne de uyuyasım. Oysa en çok ben istemiştim o evi. En çok ben sevmiştim, döşerken en heyecanlı olan bendim. Hatta orada nişanlandım ben, 1 Temmuz. 24 Temmuz onların evlilik yıldönümleri. Bir kaç senedir, adam gibi kutlamadığımız, hatta benim düzenli olarak unuttuğum evlilik yıl dönümleri. Oysa eskiden hepimiz ne kadar meşgul olursak olalım giderdik. Şampanyalar patlatırdık, hep beraber mutlu olurduk.

40. seneleri idi bu sene. İyisi ve kötüsü ile, ama her zaman saygı duyup her zaman severek geçirdikleri 40 sene. Bir 10-12 sene de öncesi var ilişkilerinde. 50 yılı aşkın beraberler yani.

1 seneyi zor bitiren tüm ilişkilere inat, 50 sene...

Birer sigara yakıp, kahve koyup uzun uzun anlatasım var ilk defa, ama üzebileceğim bir annem yok artık. Biliyorum anlatsam dinler, biliyorum teselli eder, biliyorum güç verir. Ama kalan azıcık gücünü ben sömüremem artık.

Bor'un pazarı geçmiş yine, ben diğer eşeklerle beraber Niğde yolundayım.